Modelbouw

Na al dat verleden dat hier recent gepasseerd is, wordt het tijd dat we nu even naar de toekomst kijken. In deze zware ophoktijden bedenkt een mens de gekste dingen om de tijd heelhuids en zonder depressies door te komen. Dat zie ik ook bij anderen. Deze keer heb ik een selfiebeeld gemaakt (van mezelf dus) zoals ik er over 20 jaar uit zou kunnen zien. Uiteraard ligt nog niets echt vast. We zullen wel zien. Of niet, natuurlijk!

Na mijn laatste varkenavontuur zocht ik weer een nieuwe klus. Een mens moet toch wat om handen hebben in deze zware tijden. Diny kwam toen met een oude foto op de proppen, een foto van haar zelf en haar oudste broer Wim. "Maak dit maar eens na" zo daagde ze me uit! Wim, die in het weekend thuiskwam van zijn militaire dienst, was zo blij en vrolijk dat hij zijn kleine zusje Dinie even heel hoog liet leven. Ze vond het heel griezelig maar toch wel leuk, aan haar gezicht te zien. Diny zal daar een jaar of 13 zijn geweest Ik ga natuurlijk geen enkele uitdaging uit de weg en dus ben ik welgemoed weer aan het tekenen, zagen, beitelen en snijden geslagen. En in grote lijnen is het best wel weer gelukt, al zeg ik het zelf. Niet dat de gezichten nu zo duidelijk herkenbaar zijn, je moet ook iet alles willen kunnen. Toch?

Ja, ik ben echt bezig met mijn vroege jeugd naar boven te halen. Dat krijg je soms als je wat ouder wordt en je moet toch wat als je de hele dag opgesloten zit. Deze keer kwam ik de oude foto tegen van het jongetje Dickie dat van de buurman het verzoek had gekregen om de grote zeug terug in zijn hok te sturen. Ik weet niet meer of mij dat wel gelukt is. Hoe harder je een varken aan zijn staart trekt, hoe sneller zij de verkeerde kant op rent.  Die nuttige levensles heb ik toen in de praktijk geleerd. En die scene heb ik nu dus in hout uitgebeeld. varken in opbouw jochie in opbouw. bijgewerkt varken in opbouw jochie (links) en varken (rechts). originele foto resultaat met voorbeeld

Let op! Hier volgt een staaltje jeugdherinnering. Vroeger, heel lang geleden toen de wereld nog overzichtelijk was en de schepen nog van hout waren en de mannen van staal, moesten jonge kinderen vaak meehelpen in de zaak van de ouders. Daar werden ze groot van! Dat was zo bij de boeren, maar ook bij de Spar kruidenier op het Barlose platteland die tevens ook eierverzamelaar was. Eieren ophalen bij de boeren om ze vervolgens door te verkopen aan een eierhandelaar, die ze dan weer exporteerde naar Duitsland. Zo moest ik vaak uit school direct naar huis of naar een boer in de buurt fietsen om mijn vader te helpen met het ompakken van eieren.Van vele halfvolle kisten volle kisten maken. Daar werd niet over gediscussieerd of geklaagd. Dat was nu eenmaal zo. Wat later, toen ik iets groter was en sterk genoeg om een beladen transportfiets te besturen en in bedwang te houden, werd ik er op zaterdagmorgen op uit gestuurd om kruidenierswaren weg te brengen en kisten vol eieren op te ha